Κατά πόσο οι ασθενέις με σύνδρομο Allgrove μπορούν να αθλούνται?
Το άρθρο 1 αναφέρεται στην παιδική μου εμειρία σ’ενα Ψυχοπαιδαγωγικό Ιατρικό Κέντρο (ΨΙΚ) από το 1993 μέχρι το 1997.
Το ΨΙΚ λοιπόν (CMPP για Γαλλία ή PMS για το Βέλγιο), ήταν ένα Ψυχοπαιδαγωγικό Ιατρικό Κέντρο για ασθενείς νέους.
Πήγαινα εκεί όταν ήμουν δημοτικό 7 με 10 χρονών. Εκεί έκανα ασκήσεις Ψυχοκινητικής. Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω τι έκανα:
Ανέβαινα σε δοκούς, πολύ μεγάλα μπλέ μπαλόνια, σε ένα γραφείο από το οποίο έπρεπε να πηδώ...
Θυμάμαι ότι περπατούσα σε μπογιά και ύστερα σε κάποια φύλλα από χαρτί.
Δεν ήξερα ακριβώς τι έκανα εκεί... ούτε οι γονείς μου.
Τότε περπατούσα στις άκρες των ποδιών, δεν το συνειδητοποιούσα, δεν πονούσαν ποτέ τα πόδια μου. Τα φοβόμουν όλα αυτά.
Το 1995 περίπου ήλπιζα να μην καταλήξω σαν τη γιαγιά μου σε αναπηρικό καροτσάκι... Έκανα τις ασκήσεις 11:00 με 12:00.
Πόσο κόστιζε: Δεν έχω ιδέα, ήμουν πολύ μικρός για να ξέρω.
Αλλά σήμερα, το 2012 που είμαι 24 χρονών, πιστεύω ότι αυτές οι ασκήσεις μου ήταν πραγματικά χρήσιμες.
νομίζω ότι η ανάβαση στη δοκό μου έμαθε να κρατώ ισσοροπία παρά την παραμόρφωση των ποδιών
η μπλέ μπάλα και τα πλαστικά αντικείμενα (κύβοι και πυραμίδες) προφανώς ήταν ασκήσεις τεντώματος των μελών αλλά και ένας τρόπος με τον οποίο μπορούσα να ανεβαίνω σε πέτρες και βράχια στη συνέχεια,
το να περπατώ στη μπογιά προφανώς ήταν ένας διασκεδαστικός τρόπος για να δούμε αν τα πόδια μου παραμορφώνονταν και ταυτόχρονα αν τα πόδια μου ακουμπούσαν παράλληλα στο έδαφος,
Ούτε ο διαχωρισμός χρωμάτων, το μπλέ για το αριστερό πόδι και το κίτρινο για το δεξί θα ήταν τυχαίος. Σήμερα νομίζω πως η ειδικός είχε παρατηρήσει ότι ήμουν «οπτικός» τύπος.
Επανέρχομαι στο ίδιο
σήμερα συνειδητοποιώ ότι τα άλματα από γραφείο σ’ένα χοντρό στρώμα δεν ήταν απλά για να μάθω να πηδάω και να μάθω τον φόβο του ύψους. ΄Ηταν και για να μάθω αργότερα να κατεβαίνω τις σκάλες, να κάνω βόλτα στη θάλασσα πάνω σε βράχια, να πηδάω σε μια πισίνα ή πολύ απλά να κατεβαίνω από ένα λεωφορείο.
Σημείωση: για να καταλάβουμε τα παιχνίδια είμαστε όλοι οπτικοί, ακουστικοί ή κιναισθητικοί τύποι:
οπτικοί: εικόνες, χρώματα, σχήματα
ακουστικοί: θόρυβος, μουσική, αρμονίες
κιναισθητικοί: το κρύο, η ζέστη, η σπυρωτή, η τραχειά επιφάνεια.
Αυτές οι τρεις καταστάσεις αντιπροσωπεύουν την αίσθηση του ανθρώπου για ένα πράγμα ή αντικείμενο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα αυτοκίνητο: ένα αυτοκίνητο μπορεί να είναι ζεστό ή κρύο στην αφή, απαλό και όχι τραχύ (κιναισθησία),
Όμορφο ανάλογά με τις καμπύλες και το χρώμα του (οπτικό)
Η μηχανή μπορεί να βγάζει θόρυβο, να μην λειτουργεί, να είναι ήσυχη, τα λάστιχα να κάνουν θόρυβο στις πέτρες... εν ολίγοις, όλα αυτά αντιπροσωπεύουν το ακουστικό.
Από πολύ νωρίς οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί θα παρατηρήσουν στο παιδί μια κλήση, μια ικανότητα και έναν τρόπο να δομεί τη σκέψη του πάνω σ’ενα από αυτά τα στοιχεία.
Γαι παράδειγμα εγώ είμαι οπτικός τύπος, στον εγκέφαλό μου έχω τάση να αναπαριστώ τα δεδομένα σε σχήματα με εικόνες και χρώματα.
Όταν μου πούν μια λέξη όπως δέντρο, μπορώ να σχεδιάσω ένα δέντρο, αλλά να προσδιορίσω την αφή της κόρας του σε δεύτερο χρόνο και τον ήχο των πουλιών και του ανέμου πάνω στα φύλλα σε τρίτο χρόνο.
Ισως για σας να ισχύει το ίδιο αλλά για κάποιους ο ήχος του ανέμου έρχεται σαν πρώτη σκέψη και μετά οι εικόνες κτλ..
Τι έχει να κανει αυτό με το παιχνίδι των παιδιών μου? Κι όμως είναι απλό:
Οι ειδικοί θα δώσουν στο παιδί σας παιχνίδια που θα το βοηθήσουν να βρίσκει λύσεις και εργαλεία που θα βοηθούν στις σωματικές δυσκολίες. Κάποιες απ'αυτές τις λύσεις το παιδί θα μπορεί να τις περιγράφει με λέξεις και άλλες με κινήσεις που θα καταγράφονται.
Όσον αφορά τις χρήσιμες ασυνείδητες κινήσεις, αυτή που ήταν χρήσιμη για το πρόβλημά μου και μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τη λειτοργία της ειναι η εξής: ένας περίεργος τρόπος βαδίσματος, γρήγορος και σταθερός. Όταν με σπρώχνουν, πέφτω, σταυρώνω τα πόδια μου και ξανασηκώνομαι χωρίς να έχω πέσει τελείως. Οι άρρωστοι που γνώρισα και δεν έχουν πάει στο ΨΙΚ πέφτουν τελείως στο έδαφος και οι γονείς είναι σε ετοιμότητα για να φροντίσουν τις πληγές του παιδιού.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι το παιδί σας θα κάνει εκεί χρήσιμες ασκήσεις που θα το βοηθήσουν.